ಚಂದ್ರವಳ್ಳಿ ನ್ಯೂಸ್, ಯಾದಗಿರಿ:
“ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿಯ ಹೂವಿನಂತೆ–ಅಹಮದಾಬಾದ್ ದುರಂತ”
ಇಂದು, ಜೂನ್ 12, 2025. ಸಮಯ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಒಂದರ ಸುತ್ತ. ಅಹಮದಾಬಾದ್ ನಗರದ ಮೇಲೆ ಮೋಡವಿದ್ದರೂ, ತೀವ್ರತೆಯ ಗಾಳಿಗೆ ಆಸರೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಆಕಾಶದಲ್ಲೊಂದು ಕತ್ತಲೆ ನೆರಳು ಹರಡಿತು. ಅದು ನೇರವಾಗಿ ಬೀಗಿಯ ಹೃದಯವನ್ನು ಛಿದ್ರಗೊಳಿಸಿದ, ಕಣ್ಣೆದುರೇ ನೂರು ನಕ್ಷತ್ರಗಳೆಳೆದು ಹಾಕಿದ ದುರಂತ – ಏರ್ ಇಂಡಿಯಾ ವಿಮಾನ ಅಪಘಾತ.
ಆ ವಿಮಾನವು ಅಹಮದಬಾದ್ ನ ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭಬಾಯಿ ಪಟೇಲ್ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ಲಂಡನ್ ಗೆ ಪಯಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. 240ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಹೃದಯಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು, ಕನಸುಗಳನ್ನು ಕೊಂಡೊಯ್ದ ಪ್ರಯಾಣ… ಆದರೆ ಅದು ಗಗನಕ್ಕೇ ಮರಳಿದ ನಿದಾನ. ಹಠಾತ್ ತೊಂದರೆ, ನಸುಕಿನ ತಿರುವು, ತಕ್ಷಣದ ಪತನ. ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಬೀಳುವ ಮೊದಲೇ ಆಕಾಶವೇ ಬೆಂಕಿಯಿಂದ ಕವಿದಂತಾಯಿತು. ಸಿಡಿಲಿನಂತೆ ಬಿದ್ದು ಹೋದದೇ ವಿಮಾನವಲ್ಲ – ನೂರು ಬದುಕುಗಳ ಕಥೆಗಳು.
ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಹಾಸ್ಟೆಲ್‌ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದದ್ದು ಕೇವಲ ಒಂದು ವಿಮಾನವಲ್ಲ, ಯುವ ಕನಸುಗಳ ತುತ್ತೂರಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದ ಆಘಾತ. ಮೆಡಿಕಲ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ನಗು, ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾದ ನೋಟಗಳು, ಎಲ್ಲವೂ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಕುಸಿದವು. ಏನೇ ಆಪತ್ತು ಬಂದರೂ ನಿಲ್ಲದ ಈ ದೇಶ ಇಂದು ಒಂದು ನಿಶ್ಚಲತೆಯ ಮೌನದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿತು.
ಬಾಳ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಅಮ್ಮನ ಕಣ್ಣೀರಿಗೆ ಶಬ್ದವಿಲ್ಲ. ಮಗನ ಫೋನ್‌ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ತಂದೆಗೆ ಶೋಕಸಂದೇಶ ಬೆಲೆ ಬಿಡುತ್ತದೆಯಾ?
ಇಂಥ ದುರಂತದ ನಡುವೆಯೂ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ತುರ್ತು ಸೇವೆಗಳು ಧೈರ್ಯವಂತಿಕೆ ತೋರಿಸುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಈ ಭೀಕರ ಪಾಠವೇನು? ಟೆಕ್ನಾಲಜಿಯ ಶಕ್ತಿಯ ಮುಂದೆ ಮಾನವನ ಅಸಹಾಯ ಸ್ಥಿತಿ ಎಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಾಗಿದೆ? ಏಕೆ ಈ ದುರಂತಗಳು ನಿತ್ಯದ ವರದಿಗಳಂತೆ ರೂಪಾಂತರಗೊಂಡಿವೆ?
ಈ ಬಾರಿಯದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಅಪಘಾತವಲ್ಲ. ಇದು ಒಂದೊಂದು ಕುಟುಂಬದ ಧ್ವಂಸ. ಭವಿಷ್ಯದ ಚಿಹ್ನೆಯ ನಾಶ. ಮತ್ತು, ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಸಂಕೇತ. ನಾವು ಹೇಗೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದಕ್ಕಿಂತ, ನಾವು ಎಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇನ್ನೂ ಸವಾಲಾಗಿ ಬಾಕಿಯಿದೆ.
ಲೇಖನೆ: ಚಂದನ್ ಎಸ್ ಅವಂಟಿ, ಇಡ್ಲೂರ್, ಯಾದಗಿರಿ ಜಿಲ್ಲೆ.
